امید

به نام او که همین جاست و در همین نزدیکی ؛و عجب از من که بجای نزدیک شدن به او هر لحظه از او دور و دورتر میشوم .بنام او که مسیر رسیدن را به روشنی نشانم میدهد؛ و عجب از من که همچنان نشسته ام و گذر لحظه ها را مینگرم .بنام او که رمزها و نشانه هایی در مسیر برای هدایتم قرار میدهد؛ و عجب از من که هیچ نشانه ای را جدی نمی گیرم.بنام او که هدیه زیبایی به نام زندگی به من بخشید ؛و عجب از من که چه بد زندگانی میکنم.بنام او که شنوا و توانا و بیناست؛ و عجب از من که در محضر او هر عمل زشتی را انجام میدهم و هر سخن ناروایی را بر زبان جاری میسازم.بنام او که بخشنده و مهربان و خطاپوش است؛ و عجب از من که چقدر مغرورم به داشتن این چنین خطاپوش مهربانی و هر روز بی پرواتر و گستاخ تر از روز قبل مرتکب گناه و معصیت میشوم .بنام او که همه چیز را برای من آفریده و مرا برای خودش؛ و عجب از من که چه ناسپاس شده ام  و شکر این چنین نعمت بزرگی را بجا نمی آورم.بنام او که همه چیز در ید قدرت توانای اوست؛ و عجب از من که امیدم را به رحمت واسعه اش از دست داده ام و راضی نمیشوم به رضای او.بنام او که خلاق است و آنگاه که اراده می نماید خلق میکند؛ و عجب از من که دنباله رویی بیش نیستم و فقط و فقط تقلید میکنم و بس.

بنام این چنین خدایی که بخشنده است و مهربان و بنام آدمی آنگاه خود را می یابدو زوایای گمشده وجودی خویش را پیدا میکند و به عظمت وجودی خود پی میبرد و در جستجویی برای یافتن گوهر گرانبهای وجودی خویش ،خودش را کشف مینماید و   پس از یافتن خود گمشده اش نمیتواندکه بنشیند و از جایش برمیخیزد و در عالم خویش غوغایی به پا میکند و به خود می آید و خدای دیگری میشود که هر لحظه اندیشه ای میکند و طرحی نو در می اندازد و خلق می نماید.و آن هنگام آدمی آیینه تمام نمایی میشود که انوار تابناک آفریدگار بزرگ را منعکس میکند و زمانی که به آدمی مینگری گویی خودآی کوچک مهربانی را میبینی؛یک نمونه کوچک شده از خالق بزرگ ؛خلاصه و چکیده ای از هستی را و اگر اندکی سکوت نمایی میتوانی صدایی را که در فضای پیرامونت طنین انداز گردیده را بشنوی صدایی که میگوید:پس مبارک باد بر تو خلق این چنین اثر شگفت انگیزی بنام  انسان .

و چه زیباست انسان بودن ...